Hayat bize “dur” dedi ama hala hayatı kavrayamadık inancındayım…

Sinirler bam teli gibi koptu, kopacak…

Sokakta öfke, evde öfke var…

İlişkilerde ki tahammülsüzlük başlı başına bir konu…

Hiç bu kadar uzun, evde bir arada olmak zorunda kalmayan aileler birbirlerinin yeni huylarını, görmedikleri eksikliklerini görür oldular.  Sesler yükseldi ve bu durumdan en çok etkilenen ne yazık ki çocuklar oldu…

Doğarken her çocuk masum doğar, suça iten toplumdur…

Ailede bu toplumun en küçük parçasıdır…

Çocuk yetiştirirken birçok hata yaparız…

Bunun bilinçli olarak yapıldığını düşünmüyorum ama bilinçli olarak da büyütülmediğini iddia ediyorum…

Ve bir eğitimci olarak diyorum ki; Anne baba olmanın

keşke bir okulu, eğitimi, stajı olsa…

“Nasıl bir çocuk istiyorsunuz? Diye sorsam, herkes eminim çok rahat bir liste yapar…

Peki; Çocuğunuz nasıl bir anne baba isterdi hiç düşündünüz mü?

Evde önce kendinizle olan ilişkinizde sonra başkaları ile konuşmanızda, davranışınızda siz nasılsınız?

Çocuğunuzu ne kadar tanıyor, onu anlıyorsunuz?

Bir danışanımın önerisi ile beni arayan bir aile çocuklarının çok yaramazlık yapıp hoplayıp zıpladığından bahsetti…

“Eeee ne güzel” dedim…

Şaşırdılar.

“Yorgun bir dönemden geçiyoruz, kimsenin tahammülü yok” fakat çocuğunuzun hoplayıp zıplamasının, hareket etmesinin vücudunu koordine edebilmeyi öğrenmesine, beden algısını geliştirip denge duygusununun farkına varmayı, kendine güvenmeyi oyun arkadaşları varsa başkasını düşünerek kolektif bir bilinci öğrenir…

Kemikleri ve kasları gelişir, güçlenir”

“Yani sizin sırf oynayıp, zıplıyor” dediğiniz çocuğunuz siz farkında olmadan

Gelişimi için en doğal şekilde davranıyor” dediğimde

 “Hiç bu şekilde düşünmedik” dediler…

Yani bunun gibi birçok şeyi çocuklar oyunla öğreniyorlar…

Sınırlarını keşfediyorlar…

Bizler tahammül sınırlarımız zorlandığı için kendi istediğimiz gibi çocuklar yetiştirmeye çalışıyoruz…

Ama olmuyor…

Onlara güven duygusunu, sevgiyi, birey olmayı, saygıyı ilk olarak evde veririz

Ne yazık ki;

Tam olarak neyi nasıl yapacağımızı bilmiyoruz…

Onların duygusal ihtiyaçlarından öte bedensel ihtiyaçları ile meşgulüz…

(Bu da önemli ama kalıcı izler duygusal eksiklikten kaynaklanır)

Hayatta ki başarılı çocuklar

Sevgi, saygı gösteren ve öğreten destekleyici ebeveynler ile mümkündür…

Çocuklarınıza sorumluluk verin sen yapamazsın değil, yapabilirsini  öğrensinler… Bu onların güven duygusunu geliştirir…

Küçüklükten itibaren onun tüm istemlerine “evet” demeyin… İstediklerine çok kolay ulaşan çocuklar amaçsız ve hedefsiz olur…

Sınırlarınız olsun ama onun kişiliğini ezerek değil…

Yani anne baba olmak ne yazık ki dünyanın en zor işi…

“Çocuklar boyama kitabı değildir. Onları sevdiğin renklere boyayamazsın.”

(Khaled Hosseini, Uçurtma Avcısı)

Her çocuk özel ve değerlidir…

Bu konularda çözümsüz kaldığınızda mutlaka yardım alın…

Bana çocuk gelişimi, kişisel danışmanlık veya enerji konularında yazıp sorular sorabilirsiniz…

Instagram: Degisim _yolculugu