“Kadınlar güçlü olursa yarının çocukları da kişilikli ve güçlü olur” diye ısrarla söylerdin Tuncay Hocam…

“Kadın” denilince benim aklıma kendine saygı duyan, merhameti ile sarıp sarmalayan, kişiliği, duruşu bilgisi olan varlıklar geliyor…

Günümüzde bazı kadınlara bakıyorum erkeğin yanında gururla yer alması, hatta düşünce olarak bir adım önde olması gerekirken, kendini ezik, beceriksiz, değersiz görüyor…

Bunu nasıl mı yapıyor?

Davranışı ile sözü ile hayata bakışı ile…

Çocuk yetiştirirken o çocuğa verdiği rolle yapıyor bunu…

Şikâyet ettiği “Erkek Dünyasına” yeni bir aday yetiştirdiğinin bazen farkında olmayarak yapıyor…

Elinde tesbih, önüne yemek konulmasını bekleyen,

Kadına tepeden bakan, ağzında onu yetiştiren anaya küfürler eden çocuklar ne yazık ki bunun örneği… (Trende yolculukta yaşadım bunu)

Sevgili kadınlar,

Bizler kendimizi neye layık görüyoruz?

Aslında hepimiz doğuştan savaşçıyız…

Birçok ailede erkek çocuk beklenirken onları şaşırtıp “ben geldim her şeye inat, buradayım” diyen bir ruhla doğuyoruz…

Ailede, toplumda, bir kız çocuğunun nasıl davranması, giyinmesi, konuşması, gülmesi, oturup kalkması ve daha birçok kalıplardan sıyrılıp bir,

“BEN” yaratması hiç öyle kolay bir yolculuk değil.

Anne olabilmek için dokuz ay bir canlıyı taşıyor, hiçbir erkeğin göze alamayacağı sancıları yaşıyoruz…

Dünyanın en güzel ama bir o kadar zor eyleminden “gözleri parlayarak çıkan, her ay ağrılara maruz kalıpta sesi çıkmayan menopozunu kendi yaşayıp kendine gülen kadın yine bizleriz…

Hayatında geçtiği acılardan cengâver gibi çıkan, geceleri uykusuz kaldığında sevdiklerine gülümseyen, İş dünyasında cinsiyetinden dolayı birçok ayrımı yaşayıp yine de yılmayan kadın…

Neden, ne oluyor da kendini bu kadar değersiz hissediyorsun?

Bazen sevgi dilendiğimiz adam bizi hak etmediği halde ona kul köle olmak niye…

Yani;

Neden bu kadar güçlü olup ta bu gücümüzün farkında değiliz?

Sevgili erkekler;

Sizler bizim hayatımızda önemli varlıklarsınız yalnız bizim önümüzde değil, fikirde, eylemde yan yana yürüdüğünüz zaman hayat güzel.

Eşitlik bedenle ölçülmüyor, zihinle ölçülüyor…

Ayrıca “Madem eşitiz, bunu sende taşıyabilir, tamiri sende yapabilirsin” gibi söylemler  tembellik, kabalık ve hayatı kavrayamamak oluyor.

Oysa,

Bizler; Birbirini tamamlayan iki cinsin değerli iki parçasıyız…

Birimiz olmasa diğerimiz eksik kalır…

Gece ve gündüz gibi, ay ve güneş gibi…

Nazım Hikmet’in şiirinde

Ve kadınlar

Bizim kadınlarımız:

Korkunç ve mübarek elleri

İnce, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle

Anamız, avradımız, yârimiz

Ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen

Ve soframızdaki yeri

Öküzümüzden sonra gelen…

Kadınlar değiliz…

Artık değiliz, olmamalıyız…

Hayatın içinde yerimizi alırken, önce kendimize, bedenimize, ruhumuza saygı duymayı, kendimize değer vermeyi öğrenmeliyiz…

Önce biz kendimizi iyileştirmeli sevmeliyiz ki ayna olup yansıtalım…

Ve kadın;

Çok değerli varlık…

Bulunduğumuz durum ve konum ne olursa olsun değiştirip, dönüştürmek için ihtiyacımız olan her şey bizim genlerimizde zaten mevcut.

Yalnızca küçük bir cesaret ve adım yeterli…