Arka fonda bir şarkı; Hüsran

Yalandan gülüşlerle kandırdık kendimizi

Nefesler bile sahteydi bakışlar kaçarken

Susmak hiç bu kadar anlamlı olmamıştı

Dudaklar mühürlü fakat duygularım bağırıyor…

Duraksız yollarda geçti ömrüm

Kaybettim hislerimi sonrasında öldüm

Kimseler duymadı sesimi

Şimdi haykırırken ben söndüm

 

Öyle güzel seversiniz ki bunun matematiği yoktur.

‘Hani “a” dese tüm dizeler dökülüyor sanırsınız dilinden. Oysa ne Nazım Hikmet’i ne Ahmet Arif’i ne Cemal Süreya’yı ne de “şiir” i bilir.

Kendi kendinize kurduğunuz o kumdan evlerin içine girer odalar yaparsınız.

“Mutluluk odası, aşk odası, beni seviyor odası”

Anlatırken sizinle kurduğu hayallere öyle güzel inanırsınız ki, aklınızın süresiz firarda olduğunu söyleyenlere gülersiniz.

Tüm eksiklerinin üzerini örter, onun yerine onun bile inandığı “en özel insanı” yaratırsınız.

“Kuzguna yavrusu şahin görünür” misali olmayan marifetlerini abarta abarta bitiremezsiniz.

Yarım yamalak çaldığı saz, söylediği türkü sahnede duayen varmış gibi hayran hayran bakmanıza sebep olur.

“Gözlerinin rengi, yok burnun, dişin, ağzın.

 

“Ellerin dokunduğu yeri güzelleştiriyor, dünyam, sevgilim, hayatım” dersiniz.

Sevgide bol keseden davrananlardansanız olanı olmayanı büyütür hatta balon gibi şişirirsiniz.

Ta ki elinizde “bummmmm” diye patlayana kadar.

Canınız yanarken siz hala   “acımadı ki” der o ise havalandığı dünyadan uçuşa bile geçmiştir başka dünyalara.

Siz onu büyütürken o sizi küçültmüştür!

 

Ne büyük kudreti olduğunu düşünür. .

Oysa sevmek koca okyanusu sunmaktır o size bir kaşık verirken. Alışmamıştır, tanımıyordur bu duyguyu.

Nedenler bulmakta anlamsızdır. O yalnızca kendini görür, kendi sesini duyar.

Kalpten hissetmedikçe, anlamak ve anlaşılmak üzere kurulmadıkça bu ilişki kişi verdiği sözlerinde ağırlığını taşıyamaz ve tüm sözlere duygulara sağır ve dilsiz olur.

Yenildiğinizi sanırsınız. Yorulursunuz.

Fakat;

Sizin büyüttüğünüz şey, sizin yarattığınızdır.