Üzerini örttüğümüz her şeyin altında kalırız.

(‘Beden Yalan Söylemez’ kitabından)

 

Yetişkin insanlarla bugün yaşadıkları sorunlar üzerine çalışırken net olarak gördüğüm şey;

Çocukluğunda fiziksel, duygusal, cinsel istismar,  aile içi şiddet, ayrılık, doğal afetler gibi çeşitli travmalara maruz kalan bireylerde, ruhsal ve fiziksel sağlık sorunların görülme olasılığı, diğer bireylere göre çok daha fazla yüksek.

Yaşadığımız olaylar iyileştirilmezse ne yazık ki bizi ömür boyu bir gölge gibi takip ediyor.

Avustralyalı bir araştırmacı olan Felitti ve ekip üyeleri tarafından 1990-1995 yılları arasında yaklaşık 17.000 yetişkin üzerinde gerçekleştirilen ACE çalışması, çocukluk dönemine ait travmatik olaylarla ilgili sorular yöneltilerek,  bu olaylarla nasıl başa çıktıklarını ve ilerleyen yaşamlarında nasıl etkiler bıraktığını araştırmayı amaçlamaktadır.

Travma sonrası sağlık sorunları konusunda kesin bir oran vermek mümkün olmasa da;

 

ACE puanı yüksek olan bireylerde

 

– Obezite

– Diyabet

– Kalp hastalıkları

– Uyku Problemleri

– Ruhsal sağlık sorunları (depresyon, anksiyete, stres bozuklukları vb.)

– Bağımlılık (alkol bağımlılığı, madde bağımlılığı)

– İltihabi bağırsak hastalıkları

– Kronik ağrı sendromları

– Kanser

– Kişilik Bozuklukları

– İlişki Sorunları

– Bulaşıcı hastalıklara karşı dirençte azalma,  geçmişin olumsuz mirasları olarak karşımıza çıkıyor.

 

Bu tür travmaların oluşmaması için çocuklarınızı iyi gözlemlemeli, onların duygularını ifade etmelerine izin vermelisiniz.

Her ne olursa olsun güvenli, destekleyici ve sevgi dolu bir ortam çok önemli.

Fiziksel ihtiyaçlar kadar duygusal ihtiyaçlarını görmek onlara sarılmak, oyun oynamak, onaylamak, yeteneklerinin farkına varmak çocuğun dünyası için zorunludur.

Sizin bugün yaşadığınız hastalıkların çoğunun geçmişte, çocuklukta yaşadığınız olaylardan kaynaklandığını bilen birisi olarak çocuklarımızın yaşadıkları travmatik olaylara erken müdahale edilmesi ve destek sağlanması zorunlu bir ihtiyaçtır.

Onları görmemezlikten gelmeyin.

Unutmayın;

 

Hafif acılar konuşulabilir ama derin acılar dilsizdir.

Seneca