Ben istersem zehir, Ben istersem ilaçtır yol.

En güzel yol senin yürüdüğün yoldur,
Yolundur.
Ve benim yürüdüğüm yoldur,
Yolumdur.
Düşe kalka,
Bazen acıya acıya,
Bazen güle oynaya,
Hatalarla, doğrularla,
Olumlu ve olumsuzluklarla,
Yürüdüğün yol senindir.
Sana aittir.

Bazen bildiğim,
Bazen bilemediğim,
Bazen şüpheye düştüğüm,
Karar veremediğim,
Ya da yanlış kararlar verdiğim yol,
Benim yolumdur.

Her yol da eşsizdir.
Hem benzerdir, hem benzersizdir.
Daha önceleri,
Yeni yollar açılacak sanıyordum önümde.
Bir kapı açılacak.
Bir başlangıç olacak.
Biri gelecek.
Yani hep sonra ya da gelecekte olacak bir şeyi bekliyordum.
Ama yüreğim emin oldu ki,
Her şey şu anda olmakta.
Yol tek.

Yolcu tek.
Hep bu yoldu.
Hep de bu yol olacak.
Başka yol yok.
Ama yollarda o kadar engellerim varmış ki!
Kimi benden,
Kimi değil.
Ama bu yol benim yolum.
Engeller benim engellerim.
Kaldırmak zorundayım onları!
Beklersem ömrüm bitecek.
O yüzden,
En güzel yol senin,
En güzel yol benim,
En güzel yol bizim yürüdüğümüz yoldur.
En güzel düşüp,
En güzel kalktığımız,
En yapılamayacak hatalarımızı yapıp,
O hatalardan doğruya ulaşmamızdır.
Belki sadece iki kişinin bildiği,
En güzel günahlarımızdır.
Vicdan azabıyla kıvranıp,
O vicdanın kökündeki,
Yaradan’ı görmezden gelip tekrar ederek,
Yara ala ala,
Canın acıya acıya,
Eğik bükük yürümektir yol.

Eğer istersen,
İyileşmek istersen,
Korkularını bırakıp, gücünü kucaklamaya hazırsan
Yaranın üzerindeki kabuğu,
Acısa da kaldırmaya razıysan,
Sadece sana özel,
Senin için hazırlanan ilacı içip,
Şifadan emin olmaktır yol.

Ben istersem zehir,
Ben istersem ilaçtır yol.
Ben istersem karanlık,
Ben istersem aydınlıktır yol.
Ben istersem cehennem,
Ben istersem cennettir yol.
Yolun uzunluğu belirsiz bizim için
Ama şimdidir, şu andır yol…