Dedik, soğuk iliklerimize işledi.

Mevsimler de şaşırdı, insanlar gibi… Nisan ayında yağdı tipi…

Şaka maka nisanın ortasını geldik. “Neredesin bahar?”

Gözlerimiz yolda kalmıştı ki güneşi gördük. Ani hava değişikliğiyle sersemledik. Şişti eller, ayaklar…

“Hemen bahar temizliğine başlamalı,” diye düşündük. Evde ufak tefek iyileştirmelere giriştik. Çok yormadan,  malum oruç; iftarlar, sahurlar… Bana da doktordan bazı yasaklar…

E, ne kadar genç göstersek de yaşımız ilerliyor ve genetik kodlu hastalıklar baş göstermekte. Zaman bana niye acısın; acımamış ki kimseye!

Neyse…

Ben de kendime acımıyorum. Yaşamın gidişatını çoktan kabullendim.

Doğuyoruz, yaşıyoruz ve ölüyoruz.

Arada olan onca şey niye oluyor, bir onu anlamıyorum. O da evrenin ya da Tanrı’nın sırrı… Ve yetmiyor insanın aklı…

Şu, para kazanmak derdinden ve daha pek çok dünyevi yükten kurtulabilsek maneviyatı yükseltip belki de hatırlayacağız her şeyi… Niye dünyaya geldiğimizi…

Ne için mücadele ettiğimi bilmediğim bir yaşamın içinde yani mutlak hedefimin; bu dünyaya niye geldiğimin – getirildiğimin sebebini bilmeden kendime, herkes gibi ilgi alanlarıma, zevklerime, doğama vs. göre belirlediğim hedefler doğrultusunda sürükleniyorum.

Korkarım asıl hedefe hiç yakın değilim.

Tanrı benden ne istiyor?

Önceden “Ben kimim, ne istiyorum?” diye soruyordum. Artık kim olduğumu biliyorum. Ne istediğimi de biliyorum ama O’nun benden ne istediğini hala bilmiyorum. Bunu anladığımı sanıyordum çünkü insanlığa gönderdiği kutsal kitapları okudum. Hepsinde bulduğum temel şey sevgiydi ve türevleri…

Hırsız değilim, katil değilim, sapık değilim, yalancı değilim, ahlaksız değilim, saygısız değilim. Bana zarar veren birinin dahi ekmek parasıyla oynamamışımdır. Sonuç: Düzgün yaşamaya çalışan, çoğunlukla da düzgün yaşayan biriyim.

Bu dünyadaki varlığımın temel sebebi, sevgi, iyilik ve bunları kendimde bulup başkalarına yaymak ve bu dünyayı daha iyi bir yer yapmaksa zaten bunu hedeflemiş bulunuyorum. Eylemlerim de sözlerim de bu doğrultuda birbirileriyle örtüşüyor.

Neyi kaçırıyorum?

Sevgim çıkarsız, merhametim yüksek, her cana saygım sonsuz, inancım güçlü ve iyilikten yine de maraz doğuyor. Elindekiyle yetinmeyi bilen biriyim, yardımseverim, kendimi geliştirmek için durmadan çalışırım; kimsenin hakkını yemedim, yemem çünkü benim hakkım çok yendi. Bir başkasına aynı şeyi yaşatamam dolayısıyla empati kurabilen ve ayrıca vicdanlı bir yüreğim.

Kısacası çok büyük ya da ayıplanacak hatalarım sayılıdır. Aşk hayatımda kalp kırmışımdır mesela… Borcum varsa geç ödemişimdir, şartlar öyle gerektirmiştir mutlaka ama ödememi de fazlasını katarak telafi etmeye çalışmışımdır.

Daha düzgün nasıl yaşayabilirim, bilmiyorum. Bunun kimseye yetmediğini, herkesin ben verdikçe daha fazlasını istediğini söyleyebilirim.

Tanrı’ya bile yetmiyor.

Takdir yok!

Her şeye rağmen her sabah yeni bir umutla uyanıyorum. Baharın her gelişinde daha bir umutlanıyorum.

Kuşlar içimde ötüyor, çiçekler kalbimde açıyor, güneş gözlerimde doğuyor…

Aldığım nefese ve sahip olduğum şeylere teşekkür ediyorum. Başardıklarım için kendi kendimi takdir ediyorum. Affetmeyi seçiyorum.

Yine de eksik parçayı bulamıyorum.

Daha ne yapmalıyım?

En güzeli bahara hazırlanmak! Evi temizleyip güzelleştirirken zihnimi boşaltıp kendimi iyileştirmeliyim. Ve işime yaramayan eşyaları ayıklarken hayatıma yük olan insanları da ayıklamalıyım.

Biliyorum yine baharlar gelecek…

Bahar insanın kendini, ruhunu temizlemesi için de iyi bir zaman… Hem gerçek hem de mecazi anlamda bahara, “Hoş geldin!” demek için bekliyorum.

Biliyorum yine baharlar gelecek…

Geciktin!

Neredesin bahar?

Belki bu gelişindedir, tüm cevaplar…

Gel, hadi gel!

Gelmezsen, gelmişsin gibi yaparım bak!