Uzunca bir aradan sonra alışverişe çıktım. Caddeye kadar olan hafif yokuşlu yol beni epey yoruyor diye pek çıkmak istemiyorum.

Bir de malum korana sebebiyle.

Bu kez kaçışım yok, iş başa düştü.

Bankada işim var. Çalışmıyoruz ama ödüyoruz ya, öyle bir iş, neyse…

Aç ve susuz olmama karşın kolayca çıktım yokuşu ve caddedeyim.

Cadde derken Bağdat değil canım, ara sokaktan caddeye.

İlahi!

Aha! O da ne? 

Bir an şaştım kaldım.

Yürüyemeyeceğimi düşündüm.

Sağdan, soldan, önden, arkadan akan bir insan seli üzerime geliyor. Yedisinden doksanına şeklinde…

Herkes dışarıda.

Kim evde bilmiyorum. Bilesim de gelmiyor.

Yere tükürenini mi ararsın, sigarasını burnumun hizasından piu diye karşı tarafa atanını mı?

Cep telefonuna yazmakla meşgul olup adımını sağa sola, sola sağa atarak yalpalayanını mı?

Maske takmayı öğrenememiş haliyle dolaşanını mı?

Sen kaçtıkça üstüne üstüne yürüyenini mi?

Gerçekten tiksiniyorum.

Bu cehalet de değil, bu başka bir şey ve ben bunun ne olduğunu bilmiyorum. Ama bu kalitesizlikten, bu bencillikten, bu sevgisizlik ve saygısızlıktan iğreniyorum. Elimde olsa bu insanımsı yaratıkları “Pof” diyerek bir büyüyle yok eder, dünyayı bu ne idüğü belirsizlerden temizlerdim.

Bu tipler, zengin, fakir, okumuş, okumamış, kadın, erkek fark etmeksizin epey fazla bir sayıda üstelik.

Olmaz.

Çok yanlış.

Ne yapıyorsun?

Yasaksa yasaktır arkadaş!

Şaka mısın?

Ne halin varsa gör!

Ben eve dönüyorum.

Dünya arınana kadar yorganın altındayım.

Sırtüstü, kimi zaman yüzükoyun uzanıp düşünüyorum.

Neden seninle aynı dünyadayım?

Ben neden seninle aynı dünyadayım?

Neden seninle ben aynı dünyadayım?

Sayıklarcasına tekrarlıyorum.

Hiç uyanmamacasına uyumak istiyorum.

Tanrım!

Ben eve dönüyorum.

Lütfen!

Tamam mı?