Bazen istemsiz bir etiket merakımız olduğunu düşünüyorum. Öğrenilmiş çaresizlik ile edindiğimiz kalıplarımız, yargılarımız var belki de. İlla şöyle ya da böyle olmalı, bir etiket yapıştırılmalı.

“Tembel bu ”

“Çok çekingen”

“Hayatta yemez ”

” Sakar bu, düz yolda düşer ”

En çok sözler incitir oysa, hele ki en sevdiklerinizin ağzından çıkıyorsa. Çocuklarımıza bir ceket biçiveririz sözlerimizle, onlar da duya duya zamanla o ceketi giyiverir ve o oluverir.

Bizim sözlerimiz onların kendine bakışını, öz saygısını, güvenini, cesaretini doğrudan etkiler.

Hatta başkaları da bizim çocuklarımıza yapıştırdığımız etiketten okur evladımızı.

Bırakalım “bir şey” olmasınlar, sökelim üzerlerine diktiğimiz etiketleri. Bırakalım düşe kalka, deneye yanıla, tecrübe ederek, öğrenerek oluştursunlar kimliklerini.

Ve biz her koşulda yanlarında olalım ve koşulsuz sevelim onları.