Ahtapot ebeveynlikten emekli olma zamanıdır!

Evlat en kıymetlimiz şüphesiz, onlar için her şeyi yapabilmeyi istiyoruz. İmkân olsa yüreğimizin cebimizin içinde gezdiririz.

Bazen kendimizi birçok şeye aynı anda yetişmeye çalışırken buluruz. Ebeveynlik yolumuzda da bunu yaşadığımız anlar vardır. Bir ahtapot gibi birçok kolla her şeye yetişmeye, evlatları sarmaya çalışırız. Evlat su der suya, açım der yemeğe koşarız. Daha düşeyazsa kaldırırız. Koşar adımlarla yolundaki taşları düşmesin diye kaldırmaya çalışırız.

Sarıp sarmalarız pamuklar içinde. Ama gel gör ki hayat öyle değil. İnişi, çıkışı, yokuşu, dikeni, her şeyi var. Çocuklarımızın eli, kolu, dili, olursak nasıl basacaklar hayatta ayakları üzerine?  Ufak taşlara takılıp düşmeden nasıl öğrenecekler kalkmayı? Her şeyi biz yaparsak, onlar için fırsat vermezsek, günlük yaşam becerileri nasıl gelişecek? Onlar yerine konuşur, onları daima savunursak iletişim becerileri nasıl gelişecek? Hatta onlar yerine düşünürsek nasıl ayırt edecekler eğriyi doğruyu?

Biz navigasyon yüklemeden, kendi başlarına hiçbir şey yapamayan nesiller yaratmak istemiyorsak, ahtapot ebeveynlikten emekli olmanın zamanıdır artık.

Bırakalım deneye yanıla, düşe kalka, hata yapa yapa öğrensinler hayatı. Kendi işlerini kendileri yapsınlar. İhtiyaçları olduğunda yanlarında olacağımızı, her koşulda bağrımıza basacağımızı bilsinler yeter!