Hayat gailesiyle öyle yorgunuz, öyle korkuyoruz ki…

Kimse göze batmak istemiyor. Kendi yağında kavrulup, susup oturmayı tercih eder olduk. Kendi gölgemizden bile kaçmaya çalışıyoruz.

Hayatını dilediğince şekillendirip de yaşayamayanların arasına, her gün yeni bir kişi ekleniyor. Çabalamanın boşuna olduğuna kendini ikna eden onlarca kişinin mutsuzluğu siniyor, bir başkasının üzerine; yeryüzüne ve gökyüzüne… Dünyanın parlak rengini kaybediyoruz, bir sis bulutunun ardında… Sis sandığımız şey, gözlerimize inen perde oysa.

Güneş yine parlak, yakıcı ve ruhu neşelendirmek için ışıl ışıl gülümsüyorken, gecenin koyu lacivert örtüsünün üzerinde yıldızlar hala düş kurmamız için bizi çağırıyor.

Rüzgâr fısıldıyor kulaklarımıza, evrenin gerçeğini ve kendi gerçeğimizi…

Dinlemiyoruz onu.

Denizler, dolup da taşan yüreğimizin masmavi renkteki umut dolu ezgisini kumsala taşıyor dalga dalga, köpük köpük… Bazen atıveriyor fazlalıklarını kuma, bazen de kıyıdan topladıklarını katıyor suyuna…

Ağaçlar, yeryüzünün en dibine salıyor, kök parmaklarını; hayranlık ve hasretle uzatıyor göğe, yaprak saçlarını…  Üzerine konan kuşlar, evrenin şarkısını şakırken kanat seslerinde saklıyor, kendi nakaratını…

Duymuyoruz, görmüyoruz hiçbirini…

En kötüsü hissetmiyoruz artık. Acıya mı alıştık, acı mı bize alıştı? Yapıştı da kaldı üzerimizde, bir an, o da belki yakacakken canımızı; çeviriyoruz, başka bir tarafa başımızı.

Umursamıyoruz kısacası.

Bu hayat böyle mi geçecek, susarak, göz yumarak? Duyarlılığımızı kaybettiğimiz an, aldığımız nefesin ne önemi kalır ki?

Önce kendi gözlerinin içine bakmalı insan. Ruhunun rengini kendi görebilmeli. Kendinden bihaber olan kişiden ne beklenir ki? O, kendini tanımayan kendi, kendinden ne bekleyebilir ki?

Kendi kendine kendinle kalmalı insan. Sırrı çözmeye yaklaşabilir, işte o zaman.