Beykoz’da otobüs beklerken bir temizlik görevlisi gördüm.

Çöpleri topladıktan sonra çöp kovasını alıp çeke çeke ilerlemeye başladı.

Gayri ihtiyari arkasından baktım sonra kafamı çevirip tekrar baktım.

Çöp kovasına iki sıra gül bağlamıştı.

Çok duygulandım.

Düşündüm ve dedim ki:

Bir çöp ancak bu kadar aşk ile toplanır.

Hepimiz işimiz ne olursa olsun aşk ile yapsak, hem kendi hakkımıza hem başkalarının haklarına saygı duysak, aman kim görüyor ya da kimse görmüyor diye düşünmeden esas gözün kendi içimizde olduğunu bir hatırlasak böyle mi olur dünya?

Biz hep dışardan bekliyoruz her şeyi.

Ben yapıyorum, o yapmıyor deyip bazen bırakıyoruz çabalamayı.

Ancak bu çabanın önce kendim için olması gerekmez mi?

Karşılık ya da takdir beklediğim için değil.

İnsanlar değerini bilsin, görsün diye değil.

Kimse görmese de bilmese de bir şeyi aşk ile yapmak önce beni yüceltmez mi?

Ya da mutlu etmez mi?

Aşkı unuttuk biz.

Bir insana indirgedik, yok ettik aşkı.

Her yer O’nun aşkıyla inlerken hem O’nu hem kendimizi unuttuk biz.

Hatırlama zamanı.

Aşk’ı aşkla anma zamanı.

Tam da şimdi.

Sevgiler.