Belki daha önce aynı dizelerle seslenmiş olabilirim Sana,

Kendimi tekrar etmiş de olabilirim.

Ama aşkın bana neler söyletir bilir miyim ben?

Hem her söylediğimde aynı kişi miyim?

Aşkla söylediğim her kelimem,

Aynı mı bırakır beni?

Her sefer biraz daha yanmış olmaz mıyım?

Her kelime her cümleden sonra,

Bir çiğliğimi daha bırakmış olmaz mıyım?

O cümleyi kurmadan önceki ben ile

O cümleyi kurduktan sonraki ben aynı mıyım?

Aynı da olsa cümleler,

Defalarca da söylesem Eyy Aşk Eyy Aşk diye,

Her bir Aşk’la açılmaz mı yüreğimin ayrı bir kilitli kapısı?

Yüreğim bütün yollarıyla,

Yana yakıla,

Koşmaz mı Sana doğru?

Senin için söylediğim her kelimemden sonra,

Kucaklamak istemez miyim her bir tecellini?

Bendeki bana vardıkça,

Gitmez miyim Sana doğru?

Eyy Kalbimin Işığı!

Düşünüyorum Seni!

Gücünü, kudretini, yarattıklarını.

Mesela diyorum ki,

Bugüne kadar kaç yaprak düştü?

Ve yerine kaç yaprak çıktı?

Ve daha kaç yaprak düşüp yeniden çıkacak?

Ve Sen bunların hepsinden haberdarsın öyle mi?

Gözümde canlandırmak için düşen yaprakları düşündüm,

Yapamadım.

Ya geride kalanlar?

Ya bir birine asla benzemeyen bütün yaratılanlar?

Ya tüm kainat?

Hepsini nasıl bilirsin?

Yok anlayamıyorum.

Ama şu var ki,

Senin olduğunu bilmek,

O kadar güzel bir duygu ki!

Düşünüyorum.

Her şey bir tesadüften ibaret olsaydı,

İçimde Sen olmasaydın,

Ne kadar yalnız hissederdim kendimi!

Şu koskoca evrende,

Ne kadar başıboş,

Korunmasız,

Kötülükler içinde çaresiz.

Ama Sen varsın!

İyi ki varsın Eyy Aşk!

Varlığını hissetmek,

Yaşadıklarımdaki dokunuşlarını görmek,

Korunduğumu bilmem,

O insanın kalbine dolan,

Eminlik duygusu,

Senden emin olmak,

Varlığından,

Mucizelerinden,

Anlatmak tarifsiz.

Mutluluk demek yavan kalıyor.

Yani nasıl bir duygu biliyor musun?

Sanki kalbimi açıp da baksam,

Seni orada bulacağım.

Evrene sığmayan Sen!

Benim kalbime nasıl sığarsın?

Ama sığıyorsun,

Söylediğin gibi.

Biliyorum,

Hissediyorum,

Eyy Aşk oradasın eminim.