Dilimde tüy bitti; yine de vazgeçmeyeceğim.

Söylediği şeyi defalarca tekrar etmekten hiç hoşlanmayan biriyim. Ona rağmen bir bakıyorum beş bininci turu dönüyorum ne var ki dilim ağırlaşıyor, sinir kat sayım yükseliyor, gözüm kararıyor ve başım dönüyor. Ben hala anlatıyorum, karşımdaki “Tamam,” diyor ve yine bildiğini okuyor.

Bir ara, birine bir şeyi üç kereden fazla söylememeye karar vermiştim. Yapabildim mi, evet, yapabildim lakin bu kararımın uygulamasından da pek memnun kalmadım. Epey bir süre direndim yine de…  Sonra fark ettim ki ikna olmayan ya da anlamayan birine bin kere söylemek de üç kere söylemek de fayda etmiyor.

Benimle inatlaşıyor.

İnsanlar ılımlı olmaktan çok uzak…

Ya kafalarından birkaç tahta eksik ya da mahsus yapıyorlar. Sizin çabanızla içten içe eğleniyor bile olabilirler. Belki de bundan büyük bir tatmin yaşıyorlar ya da gerçekten geri zekâlılarla kuşatılmış durumdayım.

Evet, biraz kaba konuştum.

Son zamanlarda böyleyim; kaba düşünüyorum, kaba konuşup kaba yazıyorum.

Bir süredir beni asıl kabalaştıran şeyin ne olduğunu arıyorum.

Gerçekten beni kabalaştıran ne?

Aslında hep kabaydım da bilincimle mi bu kabalığımı örtüyordum?

Yo, yo… Her zaman nazikti düşüncelerim ve dolayısıyla sözlerim.

Güzel düşüncelerimi mi kaybettim?

Ümidim mi kaybettiğim yoksa?

İdeallerim mi?

Sevgimi mi çürüttü gördüklerim?

Sevgisiz biri miyim?

Hep sevgisiz miydim ben?

Peki, neden öyle hissetmedim?

Bir şey oldu, belki de bir şeyler oldu.

Neden bu kadar kabayım şimdi?

Birinin sözünden, tavrından etkilenip de kendime has kişilik özelliklerim hiç zedelenmedi ya da zedelenmediğini mi sandım?

Her zaman neysem oydum oysa.

Neydim, ne oldum?

Yılların yorgunluğu mu bu?

Tüm kırgınlıkları içime atmamın eseri mi?

Yarım asırdan fazladır şahit olduğum dünyanın işleyişindeki çirkinlikler mi sebep?

O çirkinliklere sadece üzülüp “Elimden ne gelir ki?” sözünü kanıksamam mı yoksa?

Görünürde bir şey yapmıyor gibi durabilirim ama yapıyorum.

Bireysel olarak sanatla edebiyatla bezeli özümü koruyorum.

Kendimin ve tüm insanlığın gelişimi, iyileşmesi için gözümü açık tutuyorum.

Sözümü sakınmadan söylüyorum ve milyonlara ulaştırmak için sözümü kâğıtla mühürlüyorum.

Yolunu kaybetmiş onlarca ruhla dolu çevrem; amaçsız onlarca ruhla!

“Ben de mi yolunu kaybedenlerdenim de kabalaştım?” diyeceğim de ben hala inandığım yoldan gittiğimi biliyorum. Ruhumun incelikli ve hassas bir ruh olduğunu hala hissediyorum. Öyleyse ne oldu bana?

Neden bu kadar kabayım?

Yürüyüşüm, gülüşüm bile bir tuhaf!

Yaşım ilerledikçe kendime yabancılaşıyor muyum nedir?

İnsanların hunharca tavırlarından mı yorgunum?

Bir savunma mekanizması mı geliştirdim kendime?

Neticede nazik insanların epey azaldığı bir dönemde yaşıyorum.

Benim nezaketimi ve incelikli düşüncelerimi anlamayanlar yüzünden mi kabalaştırdım kendimi?

Evet, evet! Bu mantıklı. Sürekli suistimal edilen iyi niyetim, yanlış yorumlanan mütevazılığım, karşılığını kötülük olarak aldığım koşulsuz vericiliğim sonucunda geliştirdiğim bir savunma mekanizması olabilir bu kabalığım.

Yine de direniyorum.

Gençliğimdeki ben, o çok zarif kız; bir keresinde, hiç küfür etmediği için eleştirilmişti hem de çok sevdiği biri tarafından. Küfür etmediği için samimiyetsiz bulunmuştu. Herkesin hakkımda düşündüğü buymuş, öyle demişti.

Düşünebiliyor musunuz zarafetiniz yüzünden diğer insanlar gerçekliğinizi sorguluyor.

Sanırım bu dünyada ayakta kalabilmek ve insanların arasına katılabilmek için biraz kabalaştım. Şimdi beni kendilerine yakın hissetmeleri ne garip! Gerçi hala yanımda argo ya da küfürlü konuşmalarında özür dileme ihtiyacı duyanların sayısı oldukça çok! Ne var ki zamanla farkında olmadan, bir önceki “ben”e göre “yeni ben”in epey kabalaşması; bireyi olduğum toplumun ve çağın, bizi içine hapsettiği her ne varsa onların etkisi altında gerçekleşti.

Daha iyi bir dünyaya, daha kaliteli insanî tutumlara ihtiyacım gün geçtikçe artıyor. 

Ve gençlik ateşinin yakıcı sıcaklığını hatırladığım o zarif kızı özlüyorum.