Çocuk ilk olarak duygusal, psikolojik gelişimini, beslenme ihtiyacını, diğer insanlarla ilişki kurmayı, zihinsel ve bedensel farkındalığını ailede kazanır…

Çocuğunuzda eksik gördüğünüz her şeyde

Sizin payınız var!

 

Bir çocuğun temel eğitimini yedi yaşına kadar veriyorsunuz… Sonra üzerine ekleniyor…

Bizler öyle korumacı öyle güvensiz çocuklar yetiştiriyoruz ki sonradan da “bu olmadı, yapamadık kime çekti” diyoruz…

 

Kliniğimize gelen 11 yaşında ki erkek çocuğa doktorumuz soruyor

Senin adın ne?

Baba atlıyor oradan

Kaçıncı sınıfa gidiyorsun? Baba cevap veriyor…

Ayağında ne var? Tüm cevaplar babadan…

Omuriliğini kontrol etmek için babası üstünü çıkarıyor, giydiriyor…

Sen konuşamıyor musun diyorum

Sorduğum sorulara konuşmayı yeni öğrenen çocuk gibi tereddütle babasına bakıp cevap veriyor…

 

Babayı biraz ikaz edince

“Bu çok tembel hiç bir şeyini kendi yapamıyor” diye şikayet ediyor..!

Fırsat verilse eminim yapar yeter ki siz ona cesaret verin…

Teşvik edin, görevler verin onaylayın…

Siz onlar adına konuşup cevap vermeyin!

 

Sorduğum sorulara tereddütle babasına bakıp cevap veriyor…

 

Çocuğun tüm isteklerini o daha dile getirmeden yaptığınızda

Öğrenmesi için hiç fırsat vermemiş oluyorsunuz…

 

Üç yaşında ki kız çocuğu parka doğru koşarken daha ilk adımda anne bağırıyor

“Dikkat et düşersin!”

“Koşma terlersin”

“Oraya çıkma yüksek”, “buradan tutunma mikrop”

Korku ve koruyarak yetiştirilen çocuklardan sağlıklı kendine güvenen bireyler çıkması mümkün mü?

Bedenini koordine etmeyi öğrenecek koşacak düşecek, zıplayacak, ağlayacak, gülecek…

 

Çocuğa kendiliğinden bir şey yapma özgürlüğü vermemekle onu korkak bir köle yapıyoruz.”

– Montaigne

 

Beslenme;

Aman Allah’ım bizde her zaman bir olay olmuştur…

Çocuk yeme alışkanlığını kaşığı kavrayarak iki yaşından itibaren kendisi yerine getirmeye çalışır tabii izin verilirse…

Biraz döker, siz biraz sabretmek zorunda kalırsınız ama onun gelişimi için büyük adımdır…

Kocaman olmuş çocukların ağzına hala yemek sıkıştıran anneler yemeğini yesin diye çocuğun peşinden koşanlar ikna için dil döküp “bak yersen o olacak, bu gelecek, bunu alacağım” diye anlamsız vaatlerde bulunan ve yemek yemenin sürekli bir ceza veya ödül olduğu, yediğinin farkına varmayan, vücudunun doyup doymadığını bilmeyen bireyler bugün ki birçok sorunu bunun için yaşıyorlar…

Günümüzde çok popüler olmasına rağmen odasından yemek siparişi veren çocuklarına el pençe yemek yetiştirende olmayın…

Çocuklar çok zekidir, onlara beslenme ile ilgili alışkanlıklarının ilk eğitimini evde veya kreşte veririz ki birlikte yemek yemenin ve sofranın tadını çocukken öğrensinler…

 

Çocuk yetiştirirken aile örneklerine devam edersek;

Kendi rollerini unutup çocuklara ebeveyn rolü veren aileler onlara büyük bir yük verdiklerinin farkında değiller…

(Belirli bir yaşa geldiğinde bu mümkün olabilir) ama küçücük bir çocuğa bu zarar verir…

 

Şu bir gerçek ki rollerin sınırları çizilmeli…

Anne, baba olarak ebeveyn gibi davranıp sorunlarda, kararlarda sorumluluğu almak ve çocuğun çocuk olduğunu unutmamak…

Büyürken sorumluluk vermek ve desteklemek çok önemli fakat bir erkek çocuğuna baba rolü vermek veya kız çocuğuna evin işlerini yüklemek

Henüz kendileri için karar veremeyecek durumda olmalarına rağmen onlara çok ciddi kararları bırakmak…

Genelde ayrılmalarda bu çok yaşanıyor ne yazık ki ve çocuk hep bir tarafı terk etti hissediyor…

Onların küçücük omuzlarına bu yükü yüklemeyin…

 

Birde Mükemmeliyetçi olan aileler var ki çocuklarının her konuda yetenekli olmasını isteyip onları oradan oraya sürükleyerek başarı adını verdikleri kulvarda yer almazsa kendilerini hayatta yenik gibi hissedenler…

Bu çocuklar sürekli ailelerine kendilerine kendini kanıtlamak zorunda kalarak hep bir eksiklik duygusu yaşarlar…

“Ailem için yeterli değilim, ne yaparsam yapayım onların gözünde eksiğim” diyen yanlış yapmaktan sürekli korkan bir çocuk acaba büyüdüğünde herkesi memnun etmeye çalışırken kendini unutmaz mı?

 

Bir çocuğun sınırlara ve yaşına uygun kurallara ihtiyacı vardır… Aile olmayı, güvende hissetmesini sağlar…

Sevgi ile yaklaşın, onları önemseyin, dinleyin ama hayatı öğrenmelerine de müsaade edin…

Ve

Eğer bir gün yolunuzu kaybederseniz bir çocuğun gözlerinin içine bakın; çünkü bir çocuğun bir yetişkine öğretebileceği her zaman üç şey vardır: Nedensiz yere mutlu olmak, her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak ve elde etmek istediği şey için var gücüyle dayatmaktır.”

-Paulo Coelho

 

Kişisel ve Çocuk Gelişim Uzmanı

Serpil Çalışkanoğlu