Hep dilimizde dolanan “Kendini Sevmek” cümlesi önce kendini tanımakla başlar…

İnsan kendini tanımadan sevebilir mi?

Tüm seni sen yapan özelliklerin, artıların eksilerin, korkuların neler? Hatalarım dediğin, affetmem dediğin, kızdığın, kırıldığın…

 

Yaşadığın, karşılaştığın iyi ya da kötü diye nitelendirdiğin her şey senin hikâyeni oluşturuyor.

Biri senin hoşuna giderken, diğeri öğrenmen gereken hayat dersidir…

Bu durumu ya reddeder veya kabul edip değiştirmek için olasılıklar yaratırsın…

 

Zorluklar bir gelişim fırsatıdır…

Bazen kendini

Çevreni

İnsanı

Özelliklerini

İnancını tanırsın…

En önemli konu geçmişte yaşadığımız duygulardan daha doğrusu prangalardan kendimizi kurtaramamaktır… Oysa;

 

Bağışlamak kişinin kendisiyle yaptığı bir barış anlaşmasıdır, bedensel ruhsal kaldıramadığı yüklerinden hafifletmektir. Mutlu ve huzurlu olmak İçin sürekli kendini sabote etmekten vazgeçip kendinle yan yana yürüyebilmektir…

 

Kolay bir süreç midir?

Tabii ki hayır… Fakat aksi durumda kişi sürekli geçmişle ve yaşadıkları İle o kadar meşgul olur ki içinde biriktirdiği duygular bu günü yaşamasına engeldir…

Acılarımızı besledikçe, acılardan beslenir hale geliriz…Bu öfke, kızgınlık, hayal kırıklığı, hayata küsme kendine kızma cezalandırma ve hatta depresyon olarak kendini gösterir yani özgürleşmek isterken kendi hapishanemizi yaratırız…

Peki;

Neden Affetmek istemeyiz?

Kendimizce o kişiye bir ceza verdiğimizi düşünürüz

O olayı, kişiyi hatırlamak bize tekrar acı verir düşüncesi ile yüzleşmekten korkarız

Anlatırsak haksız konuma düşebileceğimiz veya anlaşılamayacağımızı düşünüp yokmuş gibi yaparız

Hazır değilizdir

Fakat burada ki olay bu yükü sürekli taşıdığınızda vücudunuzda neler olup bittiğidir… İstemediğiniz bir ağırlığı gece gündüz demeden elinizde taşır mısınız?

Kaç gün taşırsınız?

Acı içinde olan birine tekrar ceza verir misiniz?

 

O zaman kendimize neden ceza veriyoruz?

Başkasına şefkatle sarılırken neden kendimize sarılamıyoruz, bağışlayamıyoruz.

Başkasını affetmek demek yine kendimiz içindir…

Affederken karşımızda ki insanı görerek, konuşarak yapmak zorunda değiliz…

Bize yapılanları kabul etmekte değildir…

 

Affetmek; O kişiyi sevmek değil.

O kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.

O kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.

O kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.

O kişiyi kucaklamak değil.

O kişiyi suçsuz bulmak değil.

O kişiyi haklı bulmak değil.

O kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil…

 

Affetmek; kırgınlığın,

küskünlüğün,

nefretin,

Hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır.

Affetmek artık acıyı hissetmemektir.

Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün değildir.

“Duygusal unutma affetmenin diğer adıdır…”

 

Affetmek ve unutmak, iyi insanların intikamıdır!

Alıntı

 

Affet ve Özgür Bırak…

Kendini ve Sana yük olan her şeyi…

Kişisel Gelişim Uzmanı ve

Enerji Terapisti

Serpil Çalışkanoğlu