Kendimizi oyaladığımız tüm oyuncaklar elimizden alındı… Tatile gidemiyoruz, arabamızla gezemiyoruz, oturup restaurantlar da selfie çekemiyoruz…

O, bu şu derken;

Kaldık mı baş, başa… Dışarda ki renkli dünya ne güzel meşgul ediyormuş bizi… Kendimizi dinlemek, tanımak ne zormuş meğer…

Kendimize yolculuk ederken etrafımızda ki her tuttuğumuz şeyin yıkıldığını gördük…

Günler aynı değil ama biz onları aynı düşünceyle yaşadığımız İçin sıkıldık, bunalıma girdik…

Yalnız olmanın pekte keyifli olmadığını gördük…

Tutabileceğimiz insanlık vardı, onu da menfaatlerimize, kibirlerimize kurban ettik…Şimdide biz kurbanları oynuyoruz…(Aytuş)

Tek ilacımız ne biliyor musunuz? Kâinatın yaradılışının en temel duygusu “SEVGİ”

Yaşımız, kimliğimiz nerede olduğumuz hiç önemli değil…

Önemli olan tek şey sevgi ve bizim en temel ruh ihtiyacımız…

Olmadığı zaman içten içe öldüğümüz…

Bunu vahim bir deneyle anlatmak istedim…

Yeni doğmuş 40 bebek iki gruba ayrılıyor…

İlk grupta ki bebeklerin tüm

Fiziksel, duygusal ihtiyaçları karşılanıyor… Ve bu bebekler gayet mutlu…

İkinci grupta ki bebekler ise besleniyor, bezleri değiştiriliyor, yıkıyorlar ama onun dışında kimse onlara dokunmuyor, göz teması kurmuyorlar…

Ses çıkarmalarına, ağlamalarına, hareket etmelerine hiç bir tepki verilmiyor…

Onlar da vazgeçiyorlar…

Bu grupta ki bebeklerin bütün fiziksel ihtiyaçları karşılanıyor, bulundukları ortam her daim steril ediliyor ve hiçbiri “fiziki” olarak hastalanmıyor.

Fakat;

Kısa bir süre sonra fiziksel olarak tüm ihtiyaçları karşılanmasına rağmen fizyolojik sebep olmaksızın bebekler ölüyor.

Deney yarıda kesiliyor ve bebekler normal ailelerin yanına veriliyor fakat geriye kalanlarda yaşamıyor…

Yani hayatta ki en temel ihtiyacımız sevgidir… Su gibi, nefes gibi…

Sevilmekten, umut etmekten vazgeçersek ölürüz….

Sevgisizlik bizi öldürür…

Bedenen değilse bile ruhumuz ölür… 

Oysa;

Bazen sığınmak istersin bir yüreğe…

Anlık mı,

Ömürlük mü, bilemezsin,

Geçmişte yaşananlar,

Gelecekte olacaklar önemsizdir…

O an İçin sığınmak istersin sadece…

Belki…

Yağmur dinene kadar

Belki de…

Sonsuzluğa kadar…!

Özdemir Asaf

Lütfen;

Büyüklerinize, çocuklarınıza, komşularınıza  sizden gelen güzel bir cümleye gülüşe, hatır sorup gönül almaya, ihtiyacı olanlara el uzatmaya, sevginizi vermeyi ihmal etmeyin…

Bizi biz yapan tek şey İNSAN OLMAK

“Bölüşürsek çok oluruz, bölüşmezsek yok oluruz.”

Yunus Emre

Herkesin bayramını şimdiden kutluyorum…