Başkalarının size dayattığı, sunduğu normlar içinde, onların istediği gibi mi, yoksa her halinizle kendiniz olabilme cesaretini göstere biliyor musunuz?

Her şeyden korkuyor, çekiniyoruz ve o an ki duruma, olaya, kişiye hangi maske yakışıyorsa hemen onu bulup takıyoruz.

Bir insan bir saat içinde taktığı değişik maskelerle yorulmaz mı?

“İÇİNDE” ki kendine bu kadar yabancı, bu kadar sahtekar mı?

İnanıp, güvendiğimiz veya öyle görmek istediğimiz insanların maskeleri bir anlık şaşkınlıktan, beceriksizlikten, düşünce asıl yüzleri ortaya çıkıyor…

Kendi mutsuzluklarında başkalarını görüyor, başkalarının acılarında kendi acılarını yaşıyorlar ve kendisinin yapmadığını sözüm ona “tecrübe” olarak aktarıyorlar.

Mutsuzluk bulaşıyor… Aynada kendi yüzlerini görmeye alışkın değiller, ya da nasıl göründüklerini ve kim olduklarını unuttular.

Kendilerine bahaneler ve yalanlar uydurarak en büyük yalanı kendilerine söylüyorlar.

Yalanları birde süslüyorlar pembe yalan, beyaz yalan…

Kim karar veriyor yalanın pembesi, beyazına? Ortada bir terazi mi var ölçecek?

“Ben bir kilo beyaz yalan istiyorum, zararsız olanından hemen çürüyüp kokmasın lütfen”

Kaldı ki ortada bir terazi bile olsa biz onun ağırlığında bile hile yaparız.

Yalan, yalandır bunun pembesi beyazı, karası yoktur bence…

Kendimize ne zaman samimi oluruz bilmiyorum. “yaşlanıp ölümü beklerken” diyeceğim o zaman da Tanrı’yı kandırıyoruz…

Yıllarca aklımıza gelmeyen Tanrı o esnada aklımıza geliveriyor…

Ona da yalan söyleyerek sana sığınıyorum günahlarımdan affet diyoruz. Oysa affetmek duygusunu kendi içinde, ne komşusu, ne yakını ile yaşamış.

Samimiyetsizlik diz boyu…

Üst üste giydiğimiz elbiseler nasıl bizi bunaltırsa zamanla edindiğimiz kalıplarda bizim üzerimizde bir yük oluşturur. Çoğu kez bu kalıplar içinde boğulur ama yine de kabullendiğimiz ve değiştirmeye cesaret edemediğimiz için yaşamaya devam ederiz. Bunları üzerimizden atmak zaman işidir.

Hafiflemek istemez mi insan? İster elbet ama hep başkaları vardır.

Oysa ne mutsuz olduğunuzda ne de yalnız kaldığınızda o “başkaları” yanınızdadır.

Size ağır gelen başkalarının giydirdiği o elbiselerden (kalıplardan) kurtulduğunuzda göreceksiniz ne kadar hafiflediğinizi…

Hafiflemek mutlu olmaktır, özgürlüktür en önemlisi “kendin” olmaktır…

Ve bu cesaret gerektirir…